Twee weken terug was ik ontzettend verkouden en lag de hele nacht te hoesten. Adri was het zo zat dat hij ’s morgens een afspraak voor me maakte bij de huisarts. Deze liet bloed prikken om te kijken of er ontstekingscellen in mijn bloed zaten en voor de zekerheid longfoto’s. De volgende dag kreeg ik al uitslag van het bloed en dat was in orde. Vrijdag belde ik naar de praktijk en werd doorverbonden met de huisarts en die zei: Je longen zijn in orde maar… ik zie een vlek op je ruggenwervel. Shit zeg! Ik vroeg wat het kon zijn maar daar had hij geen antwoord op. Nou, dan maar afwachten tot dinsdag dan zie ik de oncoloog. Adri en ik hebben echt een paar vreselijke dagen gehad. Wat zou er zijn? Een uitzaaiing ondanks de chemo? Dat zou niet best zijn. Even ben je bang dat dit het begin van het einde is. Ik ben ontzettend emotioneel en kan ieder moment van de dag wel huilen. Afijn, eindelijk was het dinsdag en ik was ontzettend zenuwachtig. Het eerste wat ik vroeg was of hij naar de foto wilde kijken en wat bleek? Ik heb 2 ingezakte ruggenwervels en de vlek die de huisarts zag was een van die wervels. Het was dus geen vlek op de wervel maar de wervel zelf!  Wat een opluchting.  Verder waren mijn bloedwaardes ook goed dus de chemo van woensdag kon ook gewoon door gaan. Dankzij de Dexamethason voel ik me dinsdag woensdag en donderdag heel lekker. Donderdagmiddag pas ik zelfs op Lizzie en we maakte samen koekjes en een schuimtaart. Wat is het toch een ontzettend lekker kind. ’s Middags kwam de wijkverpleegkundige voor de Neulesta injectie. Lizzie vond het geweldig om te zien, ze wil dokter worden, en ik keek weg. Na afloop plakte ze een mooie Elsa pleister op mijn buik. Haha.

Het is nu zaterdag en ik heb weer pijn in mijn voeten, schenen, knieën en schouders. Dit zal wel weer een paar dagen aanhouden, helaas. Dit ondanks de goede pijnstillers die ik gekregen heb. Ze vallen zelfs onder de opiopaten  dus je zou denken dat ze wel helpen maar helaas. Maar och als ik denk aan de vorige chemo: een week flink last maar daarna twee weken prima te doen, alleen een beetje moe. Best te doen dus.

Gelukkig nog maar één keer!