Vanmorgen werd ik, ondanks de jetlag, fris en fruitig wakker om 8.00 uur. Mijn afspraak voor de bestraling was om 10:10 in het UMC Utrecht. Gelukkig heeft deze afdeling een eigen parkeerterrein dus alles verliep soepel en om 10:00 zat ik, enigszins nerveus, in de wachtkamer. Al snel werd ik naar binnen geroepen. Allereerst werd uitgebreid verteld wat en hoe het ging gebeuren. Oké, nu dan dacht ik en klom op de tafel. Allereerst werd mijn hoofd stevig vastgezet met de geprepareerde hoofdsteun, toen het masker op mijn gezicht en deze werd aan de hoofdsteun vastgezet. Over mijn buik en armen werd nog een rek gezet en het spektakel begon. Allerlei apparaten (voor mijn gevoel) draaiden om mijn hoofd. Allereerst werd er een foto gemaakt om te controleren of ze wel op het juiste punt gingen bestralen waarna het begon. Het apparaat draaide om mijn hoofd en af en toe hoorde ik een zacht gezoem. Dat was het eigenlijke bestralen. Ik voelde totaal niets maar even dreigede ik in paniek te raken. Ik wilde roepen: ho stop, laat me gaan! Je voelt je zo hulpeloos, bang dat het mis gaat.. Gelukkig wist ik me te herpakken en voor ik het wist was het gedaan. Uiteindelijk werd nog een foto gemaakt ter controle en toen was het klaar. De verpleegkundigen kwamen binnen en ik werd “bevrijd”. Op weg naar de wachtkamer, waar Adri, mijn steun en toeverlaat, trouw op mij zat te wachten, kwam ik mijn nichtje Suzan tegen. Zij werkt op deze afdeling en stond speciaal, met een grote glimlach, op mij te wachten. Even schrok ik want ik kon even niet op haar naam komen en dacht dat ik nu al een hersenbeschadiging had opgelopen maar dat was nervositeit gelukkig. Ik gaf haar een flinke knuffel en we hebben even staan praten. Daarna naar Adri die zeer verbaasd was dat het “nu al” gebeurd was. Al met al ben ik een kwartiertje weg geweest. Afijn, naar huis nu, weg uit dit ziekenhuis! Onderweg kreeg ik een emotionele meltdown. Ik moest het even kwijt… Thuis aangekomen lekker in mijn stoel en een lekkere cappuccino kwam ik weer bij. Hoe voelde ik mij? Vermoeid met een lichte hoofdpijn. Nou ja, als het hierbij blijft dan is het helemaal goed te doen, fysiek dan. Mentaal heb ik toch wel een opsodemieter gehad maar daar kom ik wel overheen. Ik hoop dat ik gespaard blijf van de eventuele nevenschade.
Tot nu toe: alles wel!
