Wat je misschien niet verwacht had maar ik heb heerlijk geslapen vannacht. Ik droomde over de cruise. Heel goed dus dat we dat gedaan hebben. Werd fris en fruitig wakker. Natuurlijk wel even uitgeslapen. Na het ontbijt zei ik tegen Adri dat ik even naar kantoor wilde gaan en daarna boodschappen. Op advies van Adri ging ik eerst boodschappen doen. Ik had een hele lijst en aangekomen bij de Jumbo wilde ik mezelf testen of ik alles nog wist. Eerst het karretje volgeladen en toen mijn lijst gecontroleerd. Was maar een ding vergeten. Misschien ben ik wat paranoia maar ik wil zeker weten dat het goed gaat met mijn hersenen. Het blijft spannend de komende weken. Ik hoop ook dat weinig of geen haaruitval heb over de bestralingsbaan die over mijn hoofd ging. Ik verwachtte eigenlijk dat dat alleen vanuit een punt was maar dat is dus niet zo… Na de boodschappen ben ik naar kantoor gegaan en daar ging ook alles prima, ik wist alle wachtwoorden nog… Ik had natuurlijk wel een reden om lekker vroeg te stoppen. Heerlijk.
Ben wel nog steeds als de dood dat ik rare dingen ga doen. Afijn, tot nu toe valt alles mee. Hopelijk blijft dat zo.
Vanmorgen werd ik, ondanks de jetlag, fris en fruitig wakker om 8.00 uur. Mijn afspraak voor de bestraling was om 10:10 in het UMC Utrecht. Gelukkig heeft deze afdeling een eigen parkeerterrein dus alles verliep soepel en om 10:00 zat ik, enigszins nerveus, in de wachtkamer. Al snel werd ik naar binnen geroepen. Allereerst werd uitgebreid verteld wat en hoe het ging gebeuren. Oké, nu dan dacht ik en klom op de tafel. Allereerst werd mijn hoofd stevig vastgezet met de geprepareerde hoofdsteun, toen het masker op mijn gezicht en deze werd aan de hoofdsteun vastgezet. Over mijn buik en armen werd nog een rek gezet en het spektakel begon. Allerlei apparaten (voor mijn gevoel) draaiden om mijn hoofd. Allereerst werd er een foto gemaakt om te controleren of ze wel op het juiste punt gingen bestralen waarna het begon. Het apparaat draaide om mijn hoofd en af en toe hoorde ik een zacht gezoem. Dat was het eigenlijke bestralen. Ik voelde totaal niets maar even dreigede ik in paniek te raken. Ik wilde roepen: ho stop, laat me gaan! Je voelt je zo hulpeloos, bang dat het mis gaat.. Gelukkig wist ik me te herpakken en voor ik het wist was het gedaan. Uiteindelijk werd nog een foto gemaakt ter controle en toen was het klaar. De verpleegkundigen kwamen binnen en ik werd “bevrijd”. Op weg naar de wachtkamer, waar Adri, mijn steun en toeverlaat, trouw op mij zat te wachten, kwam ik mijn nichtje Suzan tegen. Zij werkt op deze afdeling en stond speciaal, met een grote glimlach, op mij te wachten. Even schrok ik want ik kon even niet op haar naam komen en dacht dat ik nu al een hersenbeschadiging had opgelopen maar dat was nervositeit gelukkig. Ik gaf haar een flinke knuffel en we hebben even staan praten. Daarna naar Adri die zeer verbaasd was dat het “nu al” gebeurd was. Al met al ben ik een kwartiertje weg geweest. Afijn, naar huis nu, weg uit dit ziekenhuis! Onderweg kreeg ik een emotionele meltdown. Ik moest het even kwijt… Thuis aangekomen lekker in mijn stoel en een lekkere cappuccino kwam ik weer bij. Hoe voelde ik mij? Vermoeid met een lichte hoofdpijn. Nou ja, als het hierbij blijft dan is het helemaal goed te doen, fysiek dan. Mentaal heb ik toch wel een opsodemieter gehad maar daar kom ik wel overheen. Ik hoop dat ik gespaard blijf van de eventuele nevenschade.
Van de week werd ik gebeld dat de datum voor het bestralen op 9 maart is gepland. Sorry, zei ik, maar dan zijn mijn man en ik op een cruiseschip, dat was al heel lang gepland….. Haha, wat kan ik toch liegen. Ik ben blij dat we deze cruise besproken hebben, ik ben fris en fruitig als ik weer terug kom. Onze aankomst dag is 19 maart en de nieuwe afspraak is op 20 maart om 10:15 Ik ga proberen er helemaal niet aan te denken en lekker genieten van onze cruise. Om eerlijk te zijn denk ik er wel aan, het is natuurlijk erg spannend. ik krijg op Facebook en WhatsApp veel reacties dat ik zo moedig ben en sterk en dat is lief maar diep in mijn hart ben ik ontzettend bang voor de eventuele nevenschade. Hoe ben ik straks? Hoe voel ik me? Ben ik veranderd? Kan ik alles nog? zucht….
Laten we eerst maar gaan cruisen, daarna zien we wel. Het is niet anders. Op Facebook hou ik bij hoe de cruise verloopt
