Operatie achter de rug.

28 januari 2019.

Na een onrustige nacht werd ik om 6.00 uur door de wekker gewekt. Opstaan, douchen en aankleden. Gek, ik hoef me niet op te maken, iets wat echt altijd doe ook al ben ik ziek, zwak of misselijk. Oké, met een kaal smoeltje in de auto op weg naar het ziekenhuis waar ik me om 19.00 uur moest melden. Wederom kan ik zeggen dat het in ziekenhuis De Gelderse Vallei perfect geregeld is. Vriendelijk word ik verzocht om naar A3, kamer 30 te gaan. Dit was een wachtkamer die zeer comfortabel was ingericht. Als snel werd ik gehaald door een, wederom vriendelijke, verpleegkundige die me naar mijn kamer bracht. Gelukkig een tweepersoonskamer en niet met 6 of 8 man op een zaal wat ik eigenlijk verwacht had. Ja hoor, het prachtige blauwe operatiehesje lag al klaar. Na de check up en uitgebreide vragenlijst door de verpleegkundige mocht ik me omkleden. Gelukkig was Adri bij me gebleven en kon hij de drukkers op mijn rug vastmaken. Daar lig je dan, in je blote kontje in een vreemd bed hopende dat het allemaal maar snel mag gaan. Gelukkig was dat ook want ik zou als eerste geopereerd worden.  Al snel werd ik opgehaald en Adri mocht meelopen tot de sluis naar de operatiekamers. Daar aangekomen was er een wachtende voor me. Toen deze persoon door de sluis was mocht ik naar binnen en kreeg nog snel een zoen. Hup, ik werd naar binnen gereden, keek nog even om en zag Adri daar eenzaam in die gang staan. Even kreeg ik het te kwaad, het zal toch wel goed gaan. Ook al ben ik al 6 keer onder narcose geweest dan blijft het toch spannend het is tenslotte maandagmorgen en hoop dat iedereen uitgeslapen is. In de voorbereidingskamer wordt nogmaals een vragenlijst doorgenomen en krijg ik een infuus en een warme deken. Om 8.00 uur naar de operatiekamer gereden. Mijn bed wordt naast de operatietafel gezet en ik mag overstappen. Een beetje lastig met een infuus in je hand en je operatiehesje dichthoudend want stel je voor dat ze je blote billen zien… Haha, straks zien ze wel   meer. Iedereen stelde zich voor en Ik zou geopereerd worden door dr. Janssen Jansen. Na een minuutje wordt er een check up gedaan aan de hand van een lijst. Is dit aanwezig? Is dat aanwezig? Is dit gecontroleerd, dat gecontroleerd? Nee, ze gaan niet over een nacht ijs, dat merk je wel en dat geeft vertrouwen. Vervolgens kreeg ik een kapje op mijn mond met zuurstof en werd gevraagd diep in te ademen. Ondertussen werd er “gezellig” met me gekletst en werd me gevraagd aan iets leuks te denken. Oké zei ik dat is geen probleem, genoeg leuke dingen. Toen vroeg de narcotiseur waar ik aan dacht en ik zei aan mijn kleinkinderen. Waarna ze vroegen hoeveel kleinkinderen ik had en ik zei 4, 2 groten en 2 kleintjes en die zijn een…. en…  vijjf……ja……  En met deze lieve gedachten viel ik in slaap en voor ik het wist werd ik al weer wakker. Jeetje, dat viel weer mee. Ik voelde me goed en mocht meteen een glaasje water drinken. Ja, dat is het nadeel van narcose, je krijgt een ontzettend droge mond. Al snel (nou ja snel, inmiddels was het 10.00 uur ) opgehaald en naar mijn kamer gebracht. Ondertussen was Adri gebeld door dr. Janssen Jansen dat de operatie goed was verlopen en door een verpleegkundige dat ik om 12.00 uur naar huis mocht. Op mijn kamer aangekomen kreeg ik een lekker kopje thee, 2 broodjes en een plak ontbijtkoek. Kopje thee gedronken, een half broodje gegeten en nog een beetje gedoezeld tot 11.00 uur. Zo, nu eerst aankleden en opmaken en ik voel me weer prima. Beetje duf en raar gevoel in mijn buik maar ik kan de wereld weer aan. Omdat er geen complicaties waren mocht ik om 12.00 uur al weer naar huis. Heerlijk, er gaat niets boven je eigen bed. Om 11.45 uur stond mijn schatje klaar om me op te halen. Rolstoel nodig? Natuurlijk niet, ik loop wel. Thuis aangekomen besluit ik niet naar bed te gaan maar lekker beneden in mijn luie stoel. Open haard aan, tv aan en als doezelend ben ik de middag doorgekomen.  Om 18.00 uur kwam Gerrien met een pannetje zelfgemaakte kippensoep en eten voor Adri. Ik eet nog niet zo veel, heb weinig trek maar dat komt morgen wel weer.

Ik ga zo naar bed en hoop nog lekker te slapen.

 

Lekker op vakantie geweest en de afspraak bij de anesthesist gehad.

15 januari

Inmiddels weer thuis van een heerlijke vakantie in Zwitserland. Het was best druk met z’n tienen maar ontzettend gezellig. Het weer was fantastisch, we hebben iedere dag de zon gezien.
De jaarwisseling hebben we, zoals ieder jaar, weer op ons pleintje gevierd bij de ijsbar en met alle buren. Ik bevreemde mezelf wel door om 0.00 uur emotioneel te worden. Dat ben ik helemaal niet gewend van mezelf. Raar hoor, en stiekem ben ik dan een beetje bang dat het een voorgevoel is. Ook ben ik soms ontzettend moe. Ik baal daarvan en hoop maar dat het verbeelding is, alhoewel ik daar nog nooit last van heb gehad. Laten we maar afwachten. De vakantie was dus ontzettend leuk, iedereen gedroeg zich gezellig en mijn kleindochter Charleigh begon haar eerste stapjes te zetten. Wat een heerlijkheid om te zien hoe die kleine spillebeentjes onzeker maar trots gaan lopen. Ook Lizzie haalde met skiën een bronzen medaille waar ze heel trots op was. En oma natuurlijk ook.

Op 4 januari reden we naar Frankrijk omdat we de volgende dag graag de nieuwjaarsreceptie van de Nederlandse club van de Cote d’Azur mee wilde meemaken. Deze is altijd in het Carlton Hotel te Cannes.

 

 

 

 

 

 

Een prachtige locatie waar de hele hotemetoot van de Côte d’Azur aanwezig is.

Na afloop lunchen op het strand met onze vrienden.Ja, ja, daarvoor rijden we 1100 km om. Je moet maar gek zijn… Via Zwitserland weer naar huis waar we op 8 januari om 0.00 uur arriveerde. Mooi op tijd want op 11 januari heb ik een afspraak met de anesthesist.

Afijn, op 11 januari naar het ziekenhuis voor deze afspraak en tja, wat moet je daar nou van zeggen. Dat het een ontzettende aardige arts was -als het een arts was- maar verder hoor je niet veel nieuws. Behalve dat de operatie natuurlijk onder volledige narcose gaat en indien er geen complicaties zijn ik diezelfde avond weer naar huis mag. Nou, dat hoop ik dan.