Gelukkig, de controle achter de rug.

Gisteren was het een spannende dag om 10.25 uur werd ik bij de chirurg, dr. de Roos, verwacht voor mijn jaarlijkse controle. Natuurlijk kon ik hem melden dat ik me ontzettend goed voel, vitaal zelfs. Ik zei alleen dat ik ontzettend tegen die mammografie opzag omdat ik, uit ervaring, weet dat dit ontzettend pijn kan doen. Nu had ik al thuis een flinke dosis Neurofen genomen maar toch.
Dr. de Roos had begrip en hij zei dat hij in de brief voor de radioloog de opmerking zou zetten dat ik mocht bepalen hoever ze konden gaan. Afijn, toch met lood in de schoenen ging ik naar de afdeling radiologie. Hopende dat ze me zouden vergeten. Haha. Ik werd opgehaald door een aardige dame die het onderzoek zou uitvoeren. Oké, we gaan ervoor. Ik kan zeggen dat het ontzettend meeviel dit keer. Jose, zo heette ze, was heel relaxt en deed heel voorzichtig met me en op het moment van het pletten zei ze: zeg maar als ik moet stoppen. Ook draaide ze met de hand bij i.p.v. dat  het apparaat dit bepaalde zodat het inderdaad goed te doen was. Op het moment dat ik stop zei dan vroeg ze of het nog een stapje verder mocht en als ik dan nee zei stopte ze ook. Al met al ging het dus op deze manier ontzettend goed en weet ik hoe ik het volgend jaar moet aanpakken. Toch was ik ontzettend blij dat het achter de rug was. Toen terug naar dr. de Roos die de uitslag zou geven. Alhoewel ik er een goed gevoel bij had was het toch spannend wetende dat als men iets verdachts zou hebben gezien mijn leven weer geheel op zijn kop zou staan. Maar dr. de Roos zei al bij het binnenkomen van zijn spreekkamer dat het een goede dag was voor de familie Klaare. Toch opgelucht voel je ineens dat je je weer kan ontspannen. Hij vertelde dat het er allemaal mooi en rustig uitzag en nam afscheid voor een jaar. Blij en opgelucht reden Adri en ik naar huis. Onderweg eerst de kinderen  gebeld met het goede nieuws. Officieel heb ik weer een jaar uitstel maar zo voelt het gelukkig niet.

Zoals Adri en ik altijd zeggen: we leven nog lang en gelukkig.

De oproep voor de jaarlijkse controle.

Op 25 oktober wordt ik weer in het ziekenhuis verwacht voor de jaarlijkse controle. Ik ben niet bang voel de uitslag want ik voel me vitaal en gezond. 2Jaar geleden zei mijn  intuïtie dat er iets niet in orde was in mijn borst en nu zegt mijn intuïtie dat het goed met me gaat. Tja, als je niet in jezelf kan geloven waar dan wel in?

Toen we van de zomer op vakantie gingen naar Frankrijk  moest ik echt wennen aan de rust en ik heb in de tweede week maar even onze slaapkamer geschilderd..  Haha, wie wil nog zeggen dat het niet goed met me gaat. De rest van de vakantie kon ik me redelijk ontspannen en heb genoten. Waar ik trouwens nog meer van heb genoten was onze reis naar Hawaii in april. Het was geweldig. Eerst een eerste klas vlucht naar Honolulu waar we 3 dagen in een hotel aan de Waikikibeach verbleven. Daarna op een cruiseschip gestapt om een 7 daagse cruise om de eilanden van Hawaii te maken.
Het was ontzettend mooi, het is alleen jammer dat Hawaii voor 75 % van het toerisme leeft want dat houd in dat als je naar die mooie waterval staat te kijken je dit met 100 andere toeristen doet en ook bij die vele mooie uitzichtpunten en bij de vulkaan. Tja, die stomme vulkaan, zijn we daar in het Vulcano national park met uitzicht op de Kilauea vulkaan en wat zie je?

Vanaf 300 meter afstand -dichterbij mocht niet- zie je in de verte wat lava pruttelen en een beetje rook. Een beetje teleurstellend maar wat de grootste teleurstelling was dat hij 10 dagen daarna is uitgebarsten… Potverdorie, wat had ik dat graag meegemaakt. Tja, dat sensatiebeluste dat heb ik van mijn vader, die was net zo. Hij zou zeker naast me hebben staan kijken naar deze prachtige uitbarsting. Och ja, ik heb het nu maar op het journaal en op YouTube gezien.

Na de cruise hebben we nog 3 dagen Los Angeles aangedaan waar we nog een fantastische helikoptervlucht hebben gemaakt. Dit maakte mijn droomreis compleet.

O ja, hoe kan ik het vergeten, we hebben ook nog -even- ons 40 jarig huwelijk gevierd. Het was een prachtig feest met al onze familie, vrienden en kennissen.

Nu, weer thuis, gaat het leven verder als vanouds. Gewoon lekker werken dat bevalt me goed. Ondertussen wachtend op 25 oktober. Potverdorie, ik ben niet bang voor de uitslag maar bang voor het onderzoek. Welke man heeft ooit de mammografie uitgevonden? Ik vind het verschrikkelijk mijn lieve borstjes worden beide 2 maal geplet en dat doet echt zeer! Ik ga nog liever naar de tandarts om een kies te trekken dat vind ik minder erg. Ze zouden eigenlijk de testikels van de man een maal per jaar moeten testen met hetzelfde apparaat. Ik zie het al voor me, oei oei wat zouden ze kermen. Wedden dat er dan snel wat nieuws uitgevonden wordt? Goed, nog 12 dagen zenuwen en dan ben ik er weer voor een jaar vanaf.

Op 25 oktober het volgende positieve bericht.