Kerst in Zwitserland

Het is kerstavond en ik ben met Adri in Zwitserland. Mijmerend over afgelopen jaar realiseer ik me dat alles voorbij is. Jeetje, als ik dan mijn verslag van vorig jaar december lees dan lees ik daar een hoop onzekerheid en angst in. Ik lijk altijd wel moedig maar diep in mijn hart was het toch wel spannend allemaal. En nu zo’n heerlijk gevoel dat alles achter de rug is, soms voelt het alsof het alweer heel lang geleden is. Ik voel me weer “normaal” en het leven gaat verder. Een paar kleine beperkingen o.a. dat ik nog geen weerstand heb opgebouwd. Een paar weken geleden had ik ontzettend last van een virus en ik kwam er maar niet overheen. De huisarts zei zelfs dat als ik 39 gr. koorts of meer zou krijgen ik onmiddellijk moest bellen en dan zou ik worden opgenomen in het ziekenhuis. Jeetje, daar was ik helemaal niet op voorbereid maar ik zorg dat dit me niet zal gebeuren en ben begonnen met druppeltjes om mijn weerstand op te bouwen. Verder heb ik hier in Zwitserland gemerkt dat ook mijn conditie heel erg slecht is. Thuis heb ik Bouchra die alles voor me doet maar hier was ik druk om het huis in orde te maken en de bedden voor de gasten, René, Gerrien en de kinderen komen 2e kerstdag. Toen ik zo druk bezig was zakte ik af en toe door mijn hoefjes en dat had ik niet verwacht. Dus… mijn goede voornemen voor 2018 is weer regelmatig naar de sportschool te gaan. Vandaag voor het eerst weer geskied en ik was bang dat dat ook te vermoeiend zou zijn maar het viel mee. Met de stoeltjeslift naar boven, een heerlijke afdaling en daarna mijn armspieren getraind (met een paar wijntjes haha).

2018 Wordt vast een prachtig jaar. Jacqueline verwacht omstreeks 4 januari haar 2e kind en ik verheug me op weer een baby in de familie. Ook zijn we in 2018 40 jaar getrouwd en Adri wordt 75. Reden dus voor een feestje. En mijn reisje naar Hawaii gaat natuurlijk ook nog door. Het wordt een feestjaar!

Nog een keer een recapitulatie over het laatste 1,5 jaar en hoe ik dit heb ervaren.       September 2016 de operatie. Achteraf viel dit ontzettend mee. Van 25 oktober tot 6 december 4 bestralingen per week. Op een beetje geïrriteerde huid en een gevoelige schouder was ook dit goed te doen. Vanaf 11 januari t/m 22 februari de eerste 3 chemo’s. De vervelendste bijwerking was eigenlijk de aantasting van mijn mondslijmvlies en hierdoor geen smaak en natuurlijk het verlies van mijn haar. Van 15 februari t/m 26 april de tweede serie van 3 bestralingen. Deze waren wat heftiger en gaven vooral veel pijn in de schouders, rug en benen.  Daarna was ik klaar en was het een kwestie van herstellen, wat is gelukt! Achteraf vind ik dat de tijd ontzettend snel is gegaan en zonder de zaak te bagatelliseren kan ik toch wel zeggen dat het eigenlijk best mee gevallen is. Ik had het veel zwaarder verwacht. Wat een geluk he?

Ik heb alle vertrouwen in de toekomst.