Chemo 4 net even anders

Mijn opname in het ziekenhuis viel achteraf mee, ik mocht donderdag naar huis. Hoera.

Maandag de 13e bloed prikken want ik heb vanmiddag een afspraak met de oncoloog. Bloed prikken kan ’s morgens in Veenendaal maar dan moet het wel voor 9.00 uur want dan wordt het per bode naar Ede gebracht. Het grappige is dat als je je aanmeld in de wachtkamer je mag aangeven dat het “spoed” is waardoor je direct aan de beurt bent. Eigenlijk vind ik het iedere keer wel grappig, kom je binnen in een volle wachtkamer, trek een nummer en even later ben je al aan de beurt en dan zie je iedereen kijken… haha, stiekem moet ik iedere keer weer een beetje lachen en een tikkeltje verwaand loop ik naar binnen. ’s Middags naar de oncoloog en mijn bloedwaardes zijn weer prima dus de chemo gaat woensdag gewoon door. Deze chemo is anders als de eerste 3, deze heeft de bijwerking van een zware prednison kuur dus ik moet dinsdag, woensdag en donderdag Dexamethason slikken en donderdagavond krijg ik nog een Neulasta injectie toegediend om de witte bloedlichaampjes weer op pijl te brengen. Dinsdag, woensdag en donderdag voel ik me perfect, de medicijnen geven een me een lekker gevoel. Vrijdagavond begin ik me wat lamlendig te voelen. Zaterdag heb ik pijn in mijn voeten, schenen, knieën en schouders en ik voel me ontzettend moe. Bah, dit was niet gepland maar ja, wat doe je eraan. ’s Middags ga ik met Adri even naar de AH want we hebben toch boodschappen nodig. Lopend door het winkelcentrum voel ik me ontzettend naar. Heb pijn, ben moe en heb het idee dat ik ieder moment flauw kan vallen. Snel naar huis dan maar. Daar aangekomen heb ik het gevoel dat ik een marathon heb gelopen maar helaas dat was  20 jaar terug in New York. Spierpijn en moeheid maar daarnaast een euforisch gevoel dat was toen wel lekker maar zoals ik me nu voel…  Zondag voel ik me iets beter maar de pijn gaat niet weg, De oncoloog had geadviseerd om eerst met paracetamol te beginnen, als dat niet helpt neurofen en als dat ook niet helpt mag ik het ziekenhuis bellen voor een wat zwaardere pijnstiller. Het is nu maandagmorgen en ik heb nog steeds pijn. Ik ga zo het ziekenhuis bellen voor een recept.

Vandaag eerste dag van de lente hopelijk wordt het een mooie lente en daarna een mooie zomer ik heb er zin in. Langzamerhand ben ik alle behandelingen beu, ik word emotioneel en moe. Kom op meid, nog even. Over 5 weken en 2 dagen heb je je laatste behandeling. Daarna ga je aan je herstel werken.

Oei, even een kleine complicatie.

Dinsdag
Afgelopen zaterdag voelde ik me niet zo lekker en dit keer voelde het anders als de bijwerking van de chemo. Oké, rustig aan doen dan. Alleen in de middag even naar de Jumbo samen met Adri. Zondag voelde ik me nog minder en heb nauwelijks wat gegeten. Maandag begon het al in de morgen, glas water met een pilletje kwam net zo snel weer uit. Avondeten nog even geprobeerd maar helaas het riool was er blij mee. Die nacht voelde ik me steeds beroerder en moest ontzettend hoesten. Werd om de haverklap wakker om 2.00 uur had ik 39.4 koorts en dat is niet best, en als je chemo hebt moet je direct bellen bij koorts. Heb toch wel even tot de ochtend gewacht en toen gebeld. Moest direct naar de spoedeisende hulp gaan. Adri natuurlijk mee. Ik kwam in een kleine ruimte te liggen en er werd een groot aantal onderzoeken gedaan waaronder zeer uitgebreid bloed en urine onderzoek, hartfilm, thoraxfoto’s. Uiteindelijk bleek ik door de chemo natuurlijk een verminderde weerstand te hebben en ik heb een griepvirus opgelopen die in dit geval stevig was aangeslagen. Diverse bloedwaardes waren te laag en de arts besloot dat ik moest blijven om me met diverse infusen ( vocht, kalium, antibiotica, paracetamol, en iets tegen de misselijkheid) weer op de been te krijgen. Een probleem alleen, ik kwam op de afdeling oncologie te liggen en om de ander patiënten niet te infecteren via het verplegend personeel moest ik in quarantaine…   Dit hield in: Een eenpersoonskamer (hoera, daar hoef ik dit keer niet voor bij te betalen), iedere arts of verpleger die binnenkomt moet in de sluis een schort, mondkapje haarkapje en handschoenen aan. Gelukkig mag er wel visite komen en die hoeven dat alles niet maar ze mogen op de terugweg op geen enkele manier contact maken met iets of iemand van de afdeling. Jacqueline was ’s morgens ook al gekomen en ging samen met Adri, en mezelf natuurlijk, naar de kamer. Deze is prima, hetzelfde als de vorige keer, alleen nu met een speciale sluis.

Woensdag
Prima geslapen maar dat duurde maar tot 6.00 uur toen ging het alarm af dat een infuus leeg was. Afijn verpleegkundige erbij, zak verwisseld en ik dacht nog een lekker dutje te gaan doen. Gaat een half uurtje later weer het alarm af,  een andere zak moest verwisseld worden. Oké, dat zal het dan wel zijn maar nee hoor, ben je net ingedommeld weer alarm, de kalium spuit was leeg. Goed, snel verwisselen dan dan kan ik misschien nog even dommelen?   Neeee kwartiertje later weer! Wat nu weer? Bleek de pomp van de kaliumspuit niet meer te werken, daar moest dus een nieuwe voor komen. Als je je dan bedenkt dat die verpleegster iedere keer als ze binnen wil komen een schort aan moet trekken, haarkapje, mondkapje voor, haanschoenen aan. En als ze klaar is alles weer uit.
Maar goed, inmiddels is het 7.30 uur geworden en ik heb geen slaap meer. Ik nam een slok water met mijn pilletje (nehe niet de pil) en ik dacht: hé het water smaakt weer naar water! Ja gek hoor, water smaakte de laatste tijd naar ijzer dus echt niet lekker. Vol goede moed bestelde ik een ontbijtje uit de uitgebreide menukaart. Warempel het smaakte! En het bleef nog lekker in mijn maagje. Hiep hiep hoera. Het gaat dus weer goed met me.

Inmiddels is het bijna 15.00 uur en ik heb nog maar 1 infuus en ik voel me prima. Ben benieuwd wanneer ik naar huis mag.

Zo ziet het verplegend personeel eruit als ze mijn kamer binnen komen.

Het is inmiddels 15.45 uur en de arts is net weer geweest. Omdat ze bang zijn dat er misschien ergens in mijn lichaam een bacterie zit moet ik tot vrijdag blijven. Shit!