Afgelopen woensdag was de eerste dag waarop mijn haar kon gaan uitvallen. Ik was gewaarschuwd voor koude rillingen en haarpijn maar omdat ik dinsdag behoorlijk ziek was, diarree en snip verkouden, voelde ik me woensdag nog steeds niet lekker. Die koude rillingen die had ik wel maar was dat nog mijn griepje? Mijn haar zag er nog goed uit en zat stevig vast. Donderdagmorgen ontdekte ik de eerste losse haren. Voorzichtig mijn haar geborsteld en er kwam best wel veel uit maar ik dacht het zijn lange haren dus het lijkt erger als het is.. Vrijdag leek het nog losser te zitten, als ik zachtjes aan een pluk haar trok dan hield ik zo’n 5 tot 10 haren in mijn hand. Was nog steeds optimistisch en dacht dat dit misschien een paar dagen zou duren, mijn haar zou dan wat dunner worden maar daar kan ik wel mee leven. Zaterdag had ik een afspraak bij de kapper en ik was benieuwd wat Benita -mijn kapster- er van vond. Het werd een groot drama. Tijdens het wassen draaide alle losse haren zich om de vaste haren en ik kreeg, tot schrik van iedereen, een bos met klitten. Mijn wasbeurt eindigde in een huilbui. Uiteindelijk, toen alles voorzichtig uitgekamd was, zag ik de eerste kale plekken en de rest was behoorlijk uitgedund. Ik heb toen vanuit de kapsalon de haarspecialiste gebeld -waar mijn pruik klaar ligt- en de situatie uitgelegd. Alle hoop werd weggevaagd want zij zei dat er nu geen houden meer aan was en stelde voor om diezelfde middag bij haar langs te komen en de rest er ook maar af te laten halen en de pruik op te zetten. Ik heb het zelfs even overlegd met mezelf maar vond dat ik aan het idee moest wennen en ik zei dat ik het liever maandag doe. Thuis gekomen vertelde ik het Adri en er kwam natuurlijk weer een huilbui. Waarom mijn haar??? Tja, wie zal het zeggen. Misschien heeft die ijskap dan toch niet goed gewerkt. Ik vond het al vreemd, mijn haar was bevroren maar heb echt geen last gehad van een koud hoofd naar mijn idee. Misschien was het wel zo maar was de chemo te agressief. Wat maakt het uit. Het is nu eenmaal een feit.
Het is nu zondagmiddag en ondanks dat ik van te voren had gedacht dat ik helemaal zou instorten als dit me zou gebeuren begin ik zelfs aan het idee te wennen. Heb er zelfs niet van wakker gelegen. Natuurlijk heb ik af en toe korte emotionele momenten maar dat wordt ook al minder. Soms ben ik wel eens bang dat er wel eens zo’n moment komt van een totale instorting. Vind het zelf ook vreemd dat ik zo snel wen aan nieuwe situaties en het ook zo snel accepteer. Volgens mijn oudste zus zit dat in de familie, we zijn overlevers. Ja, het sterke Buisman geslacht en dan getrouwd zijn met Adri, die altijd optimistisch is, dat is dus de ideale combinatie.
Morgen, maandag, gaat dus de rest eraf en de pruik op.
Dinsdag bloed prikken en ’s middags naar de oncoloog waar ik hoor of de chemotherapie van woensdag door gaat. Ik verwacht van wel omdat ik me verder uitstekend voel. Kan me niet voorstellen dat mijn bloedwaardes laag zijn. Achteraf ben ik wel blij dat mijn haarverlies dan deze week was. Als het dan toch zo is kan je het beter weten voor de tweede chemo. Die ijskap hoeft nu niet meer. Het maakt de chemotherapie wel “prettiger” en sneller.
Ik heb trouwens deze week weer een beetje “geprofiteerd” van de situatie. Ik zei vrijdag tegen Adri dat ik wat leuks wilde gaan doen. Oké zij de lieverd, het is jouw dag, waar wil je naar toe. Ik zei naar Scheveningen maar eerst wil ik in Den haag naar het Omniversum. Oké, zo gezegd zo gedaan. We hebben de voorstelling A Beautiful planet gezien. Gefilmd vanuit het International Space Station. Het uitzicht naar de aarde was werkelijk spectaculair en het was zo mooi gefilmd dat het af en toe leek of je zelf in het space station was en mee zweefde met de astronauten. Soms moest je gewoon even je ogen dicht doen wilde je niet duizelig worden. Na deze voorstelling hebben we heerlijk geluncht in de Brasserie Berlage. Daarna naar het Museon en toen naar Scheveningen. Lekker gewandeld over de boulevard en toen over de pier. Op de pier staat tegenwoordig een gigantisch reuzen rad en als ik normaal zou zeggen dat ik er in wil dan zegt Adri: dat is goed, ik wacht hier wel. Maar nu niet! Hij ging mee. De cabines waren dicht en zelfs verwarmd. Prima te doen. Hierna een bezoekje gebracht aan de bowling van Scheveningen die er tegenwoordig erg goed uit ziet. Inmiddels was het einde van de middag en haalde we de auto op om naar het eind van de boulevard te rijden naar “ons” restaurant. De Waterreus. Heerlijk gegeten! Einde van de dag, eenmaal thuis gekomen zei Adri: Jij hebt alles uitgezocht vandaag en ik moet zeggen IK HEB GENOTEN. Heerlijk toch. Nou schatje: IKKE OOK!
Foto: in het Museon.