Zo gebeurt het. (zonder sjaaltje dan) Het apparaat draait om je heen en ik krijg een dosis straling verdeeld in 26 bundels die duren van 1 tot 10 seconden.
Inmiddels 20 bestralingen gehad en normaal zou ik klaar zijn maar helaas nu nog 6 extra op het operatiegebied. Aan de ene kant baal ik ervan, zou zo graag klaar zijn, maar aan de andere kant is het toch allemaal ten behoeve van mijn genezing dus we gaan er nog even voor. Mijn oksel is inmiddels bruin geworden en ook mijn borst is verkleurd maar niet zo erg als mijn oksel. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo erg. Wie ziet het nou, behalve Adri dan maar die vindt het ook niet erg. De irritatie is wat toegenomen maar ik kan tot nu toe zeggen: Ik kom er fluitend doorheen! Hopelijk vallen die 6 laatste mee. Met mijn energie gaat het ook nog steeds goed. Overdag voel ik me prima maar tegen de avond wat minder. Echt, de meeste last die ik tot nu toe heb gehad is van mijn schouderblessure daarom heb ik me van de week eindelijk toch maar naar de fysiotherapeut laten verwijzen en inderdaad, het gaat veel beter. Ja, stom, ik had het eerder moeten doen maar ja, je wordt al zo geleefd. Nu is het dus 4 maal per week bestralen, 2 maal per week fysio en daar komen de komende week ook bindweefselmassage van de wond en behandelingen ter voorkoming van lymfoedeem bij. Gezellig!
Ik wil op vakantie!!!! Ja, haha, de vakantie. Ik had Adri gezegd dat ik 16 december naar Zwitserland wil maar hij wilde tot na de 18e wachten omdat Vitesse dan voetbalt. Maar ik heb het slim gespeeld, was links en rechts aan het lobbyen of iemand mij naar Zwitserland kon brengen en dan kon Adri vliegen en met de trein. Hij reageerde daar eerst niet op maar zaterdag belde Jacqueline en ze zei dat zij met Lizzie samen mij naar Zwitserland wilde rijden en dan gingen zij met de trein weer terug. O, wat geweldig zei ik, Adri zat erbij en ik zei: jij mag vliegen naar Zwitserland en ja hoor, eindelijk, het verlossende woord: ik ga wel eerder met jou. Haha, zo krijgt een meisje toch haar zin.
Afgelopen woensdag ben ik met Lizzie naar Woezel en Pip in de Lampegiet geweest, wat een lekker kind is het toch. Ze geniet, staat te springen, zwaait en zingt, heerlijk zo’n middag met dat schatje. Jacqueline had afgesproken dat zij met Eelco haar ’s avonds op kwamen halen en de vraag was natuurlijk: zullen we blijven eten? Prima zei ik, maar jullie zorgen voor het eten. Oké, dat was geen probleem en in overleg vroegen wij ook Pierre, Monique, Michelle en Patrick. Het werd zo maar spontaan een fantastische familieavond. Alles werd voor me geregeld, ik heb alleen maar de tafel gedekt. Na het eten hebben we oude familiefilmpjes gekeken via de tv, wat was dat leuk! Het was zo relaxt dat ik die nacht fantastisch heb geslapen. Want ja hoor:
ZONDER FAMILIE KAN JE NIET.