Op naar de laatste 6

 

20161115_1218091Zo gebeurt het. (zonder sjaaltje dan) Het apparaat draait om je heen en ik krijg een dosis straling verdeeld in 26 bundels die duren van 1 tot 10 seconden.

Inmiddels 20 bestralingen gehad en normaal zou ik klaar zijn maar helaas nu nog 6 extra op het operatiegebied. Aan de ene kant baal ik ervan, zou zo graag klaar zijn, maar aan de andere kant is het toch allemaal ten behoeve van mijn genezing dus we gaan er nog even voor. Mijn oksel is inmiddels bruin geworden en ook mijn borst is verkleurd maar niet zo erg als mijn oksel. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo erg. Wie ziet het nou, behalve Adri dan maar die vindt het ook niet erg. De irritatie is wat toegenomen maar ik kan tot nu toe zeggen: Ik kom er fluitend doorheen! Hopelijk vallen die 6 laatste mee. Met mijn energie gaat het ook nog steeds goed. Overdag voel ik me prima maar tegen de avond wat minder. Echt, de meeste last die ik tot nu toe heb gehad is van mijn schouderblessure daarom heb ik me van de week eindelijk toch maar naar de fysiotherapeut laten verwijzen en inderdaad, het gaat veel beter. Ja, stom, ik had het eerder moeten doen maar ja, je wordt al zo geleefd. Nu is het dus 4 maal per week bestralen, 2 maal per week fysio en daar komen de komende week ook bindweefselmassage van de wond en behandelingen ter voorkoming van lymfoedeem bij. Gezellig!

Ik wil op vakantie!!!!  Ja, haha, de vakantie. Ik had Adri gezegd dat ik 16 december naar Zwitserland wil maar hij wilde tot na de 18e wachten omdat Vitesse dan voetbalt. Maar ik heb het slim gespeeld, was links en rechts aan het lobbyen  of iemand mij naar Zwitserland kon brengen en dan kon Adri vliegen en met de trein. Hij reageerde daar eerst niet op maar zaterdag belde Jacqueline en ze zei dat zij met Lizzie samen mij naar Zwitserland wilde rijden en dan gingen zij met de trein weer terug. O, wat geweldig zei ik,  Adri zat erbij en ik zei: jij mag vliegen naar Zwitserland en ja hoor, eindelijk, het verlossende woord: ik ga wel eerder met jou. Haha, zo krijgt een meisje toch haar zin.

Afgelopen woensdag ben ik met Lizzie naar Woezel en Pip in de Lampegiet geweest, wat een lekker kind is het toch. Ze geniet, staat te springen, zwaait en zingt, heerlijk zo’n middag met dat schatje. Jacqueline had afgesproken dat zij met Eelco haar ’s avonds op kwamen halen en de vraag was natuurlijk: zullen we blijven eten? Prima zei ik, maar jullie zorgen voor het eten. Oké, dat was geen probleem en in overleg vroegen wij ook Pierre, Monique, Michelle en Patrick. Het werd zo maar spontaan een fantastische familieavond. Alles werd voor me geregeld, ik heb alleen maar de tafel gedekt. Na het eten hebben we oude familiefilmpjes gekeken via de tv, wat was dat leuk! Het was zo relaxt dat ik die nacht fantastisch heb geslapen. Want ja hoor:

ZONDER FAMILIE KAN JE NIET.

We zijn op de helft!

Wat gaat de tijd toch snel, vandaag de 13e bestraling gehad dus we zijn op de helft. Het bestralen zelf is nog steeds niet vervelend, je voelt echt niets. De wondranden worden wel wat rood en voelen een beetje geïrriteerd maar verder gaat het goed. Wel heb ik het idee dat ik wat minder energie heb dus “profiteer” ik er lekker van en ga wat eerder naar huis en neem soms ’s middags een rustpauze. Ook in de avond heb ik wat minder energie en soms vraag ik me af of het echt is of dat ik me verbeeld. Mede hierom lees ik ook geen boeken of artikelen. Je gaat dan dingen zien die er niet zijn en dingen voelen die je niet hoeft te voelen. Ik probeer het op mijn eigen manier te ervaren.

Tijdens het bestralen lag ik vorige week wat dieper na te denken over wat er nu eigenlijk gebeurt. Dat er op dat moment stralen in je lichaam gaan, zelfs door je long, die eigenlijk van alles kapot maken en ineens werd het eng. Moest me echt snel tot de orde roepen anders was ik in paniek geraakt. Men vraagt me wel eens waarom ik bestraal wordt terwijl ik met succes ben geopereerd. Het blijkt dat er nog microscopisch kleine celletjes kunnen zitten die zich alsnog kunnen ontwikkelen als het gebied niet wordt bestraald. Aangezien ik al een uitzaaiing in mijn oksel had en in mijn borst ook nog eentje in aanleg was deze kans heel groot. En risico lopen, nee dat wil ik echt niet. Ik heb er alles voor over om weer gezond te worden.

Vandaag dus de 13e bestraling gehad, nu nog 13 te gaan.

Inmiddels is het maandag. De kinderen kwamen gisteren om mijn 13e jubileum te vieren. img14791529522191Haha, alweer een reden om een wijntje te drinken! Ik mocht weer lekker “lui” zijn er werd chinees besteld, tafel gedekt en ook de tafel weer afgeruimd. Soms is het zelfs wel fijn om een beetje ziek te zijn. Voor Lizzie was Sinterklaas geweest met een mooi kadootje en voor de volwassenen een chocoladeletter zo werd het een gezellig feestje met de familie.

Ik heb vannacht voor het eerst, sinds mijn schouderblessure, weer eens doorgeslapen en ik voel me heerlijk fit vanmorgen. Misschien was die moeheid dan toch door mijn schouder en niet door het bestralen ik ga daar van uit.

Over een uurtje ben ik weer in het ziekenhuis voor de 14e bestraling. Ik realiseer me wel dat ik “geluk” heb gehad dat de laatste bestraling op 6 december is en niet op 6 november. Stel je voor dat ik eerder klaar was geweest dan was ik gedwongen geweest met de kerst thuis te blijven voor de chemotherapie. IK had het dan echt niet voor elkaar gekregen de chemo in januari te starten. Zo zie je..

Er is altijd en lichtpuntje!

Joepie, dat valt mee..

Eerst even een update van de afgelopen week.

Natuurlijk ben ik de avond van het bericht dat ik wel aan de chemo moet even door een heel diep dal gegaan en ik heb me even helemaal laten gaan heb dus ontzettend gejankt. Bah. Gelukkig werd ik door Adri heel lief opgevangen maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Inmiddels heeft alles een plaats gekregen en ik heb het gevoel dat ik er weer tegen kan. Al moet ik wel zeggen dat de emoties hoog blijven zitten maar ik heb het onder controle.

Kreeg ik zaterdag, na het instappen in mijn auto, ontzettend last van mijn schouder en had moeite met het sturen. Dan schrik je wel want je denkt: zal dat door het bestralen komen? Nu al? Achteraf bleek het een zweepslag in mijn schouderspier te zijn. Ja joh, dat kan er ook wel bij… Blijven lachen he?

Woensdag een laatste afspraak met dokter Zandbergen, mijn plastisch chirurg. De afspraken liepen maar liefst 1 uur uit dus de wachtkamer zat overvol. Tjonge jonge denk je dan, is dat wel nodig? Maar toen ik eindelijk aan de beurt was wist ik weer waarom. Ze neemt echt alle tijd voor je. Controle van de wonden, hier en daar nog een hechting eruit plukken (jakkes) en daarna nog een uitgebreid gesprek. Ja, als ze dan alle tijd voor je neemt dan weet je ook weer waarom je zo lang zat te wachten en wist ik dat het de moeite waard was. Bedankt dokter Zandbergen maar ook u hoop ik niet meer terug te zien.

Vandaag voor het eerst een afspraak met de oncoloog. Spannend, wat gaat hij zeggen? Tot nu toe was alles toch heftiger als verwacht maar… dit keer valt het mee. Ik hoef (maar) 6 keer chemotherapie. Gek he? Valt mee! Het was nog even een discussie wanneer we gaan beginnen. De laatste bestraling is op 6 december en men wil dan na 2 weken met de chemo beginnen. Ja, wat denk je? Net voor de kerst? Echt niet! Hij keek er wel van op maar nee hoor, dit meisje gaat naar Zwitserland met kerst. Dat laat ik me echt niet ontnemen. Ik zei dat ik pas na 15 januari wilde beginnen maar Adri ging zich er mee bemoeien en het compromis is nu dat ik na 9 januari begin met de chemo. Ik krijg 6 maal chemo om de 3 weken. De eerste 3 chemo’s zijn een cocktail van 3 soorten gif (ja, gif) en de 2e serie is een enkelvoudig gif. brrr..  Als alles dan goed gaat ben ik begin mei al klaar!! Jeetje, laat het zo zijn zeg. Ook ga ik de ijskap proberen. Deze krijg je op tijdens en inspuiten van de chemo, dat duurt ongeveer 3 uur, en dat koelt je hoofd zodanig dat de chemo, hopelijk, niet bij je haarwortels kan komen en je, als je gelukt hebt, je haar mag behouden. Een vraag: wil iedereen voor mij duimen!

Maar.. ik heb een leuk vooruitzicht. Ik heb tegen Adri gezegd dat ik wat nodig heb om naar uit te kijken en dat wordt: een reisje naar Hawaii En hij zei ja! Heerlijk toch? En wat denk je, willen de kinderen mee. Ze willen me graag begeleiden, koffers dragen en zo. Haha. We zien wel. Ik moet zeggen dat de kinderen fantastisch zijn, heel lief en medelevend en dat doet me goed.

Verder heb ik vandaag mijn 7e bestraling gehad en ik moet zeggen. Prima! Geen probleem. Het is helemaal geen vervelende ervaring, ik mag zelfs alleen gaan van Adri.

Ik wil graag nog een keer iedereen bedanken voor de lieve reacties. Ik krijg nog wekelijks bloemen, kaartjes en lieve berichtjes.

Wat je allemaal niet moet doen om in de belangstelling te staan……