Mag ik even vloeken?

Nee, ik doe het niet want zo ben ik niet maar wat doe ik dan? Kom net bij de chirurg vandaan en de mamaprint is NIET GOED. Dit betekent dat ik, na het bestralen, toch aan de chemotherapie moet.

Ik had dit niet verwacht. Werd vanmorgen wakker met een droom, lach niet, dat mijn gezwel in een kooitje zat en ik dacht, dit is een voorspellende droom. Het gezwel in een kooi wil zeggen dat hij geïsoleerd zit en zich niet kan vermeerderen dus dacht ik, dat wordt een goede uitslag vandaag. Vandaag had ik ook de derde bestraling en wederom ging het perfect. Ik heb nergens last van, ook van het bestralen voel je niets. Ben nog steeds fit en vrolijk al viel de boodschap wel zwaar op mijn dak.

Ik kreeg de uitslag mee naar huis en ik lees net dat als ik geen chemo neem ( ja neem want je moet er zelf over beslissen) ik het volgende risico loop: Binnen 5 jaar 22% op uitzaaiingen en binnen 10 jaar 29 % kan op uitzaaiingen. Genoeg reden dus om maar aan de chemotherapie te gaan. Heb wel meteen gezegd dat ik daar niet aan begin voor half januari 2017. Ik ben klaar met bestralen op 6 december en omstreeks 20 december gaan we naar ons chalet in Zwitserland om kerst en oud en nieuw te vieren. Jacqueline had al toegezegd dat zij met Eelco en Lizzie na de kerst komt en ook Monique heeft al gepland dat zij  met Patrick komt, nu alleen Pierre nog onder druk zetten. Dan kunnen wij in ieder geval met de hele familie oud en nieuw vieren en ik weet nu al, dat wordt een extra fles champagne dit jaar. Waarom?

IK LAAT MIJ NIET KLEIN KRIJGEN

Volgende week donderdag heb ik een afspraak met de oncoloog en dan hoor ik misschien meer.

Zie ik er niet stralend uit?

20161025_114033_0011Vandaag 25 oktober de eerste van mijn reeks 26 bestralingen. Het begon met een (alweer) informatiegesprek. Ja, aan informatie geen gebrek. Je wordt bij de Gelderse Vallei constant door iedereen geïnformeerd hoe en wat er gaat gebeuren. Complimenten! Vanaf vandaag wordt ik 4 maal per week bestraald op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag.

Na dit intakegesprek ging ik naar de bestralingsruimte.( zie foto ) Ik moest gaan liggen op het bed, met je armen omhoog in de rode steunen waarna 2 verpleegkundigen links en rechts voorzichtig aan me gingen sjorren om me in de juiste positie te krijgen.

Hierna ging het beginnen. De verpleegkundigen gingen weg met de boodschap dat als het niet goed zou gaan ik met mijn armen moest wapperen zodat ze direct het proces stop zouden zetten. Tja, daar lig je dan, even bekroop me het gevoel van lichte paniek je realiseert je ineens dat er dus dat er ook gezonde cellen vernietigt gaan worden en ik zei tegen mijzelf: sorry lichaam. Gek he? Daarna begreep ik dat ik mijn gedachte moest verzetten en dat lukte wonderbaarlijk goed. Ik beeldde mij in dat ik op het strand van Villeneuve Loubet lag, lekker op een bedje in de zon. Het geruis van de airco was het geluid van de golven. Het zoemen van het apparaat, die af en toe om mij heen draaide was het geluid van de vliegtuigen in de verte. Het bestralen zelf, een hoog zoemend geluid, was een irritante telefoon die over ging en dan dacht ik: neem toch op! Haha. Op deze manier was het heel goed te behappen. Het bestralen zelf ging in verschillende fases van 3 keer een korte zoem of soms een lange. Ik had eigenlijk verwacht dat het ineens ging over het hele gebied maar het ging in 7 fases. Al met al ging het best snel. Ik voelde niks en nu nog steeds niets. Ik ben vandaag voor 2,3 gray bestraald, gray is de eenheid van de hoeveelheid van de straling. Nou ja, ik hoop maar die die dan goed zijn werk heeft gedaan.

Na het bestralen nam Adri mij lekker mee uit lunchen en zo werd het een leuke dag.

 

 

Het gaat beginnen

Ja hoor, volgende week dinsdag gaat het beginnen. De eerste bestraling. Vanaf dat moment iedere dag, behalve zaterdag en zondag. Totaal 26 keer. Wat mij betreft kan het niet snel genoeg gaan, des te eerder ben ik er van af. Ik ben er nu helemaal klaar voor. Verwacht daar verder geen complicaties en hopelijk is de uitslag van 27 oktober ook goed. We zien wel.

Op dit moment voel ik mij prima, wordt nog steeds lekker verwend. Kreeg gisteren weer een bos bloemen en dan komt er weer een lieve kaart en dan weer een lieve whats-app. Het houdt niet op en ik heb er ontzettend veel gehad. Het gekke is dat ik van mensen waarvan je het niet verwacht bloemen of kaarten krijg maar van bepaalde familieleden heb ik nog niets gehoord. Dit doet wel zeer en probeer het van me af te zetten maar dat valt soms niet mee. Ik wil vanaf nu alleen nog maar denken aan alle familieleden, vrienden en kennissen die met mij meeleven.

Zo, dat heb ik ook weer van mij afgeschreven. Ik moet zeggen dat het schrijven van deze stukjes me echt helpt. Toen ik mij vorige week zo rot voelde na die onderzoeken knapte ik ’s avonds na het schrijven weer helemaal op. En zo is het maar want

WIE SCHRIJFT DIE BLIJFT. (nog heel lang)

Alweer een controle.

Ja, alweer een controle, ditmaal weer bij de plastisch chirurg dokter Zandbergen. Adri en ik waren keurig op tijd maar kregen te horen dat zij nog aan de operatietafel stond en dat er bij de eerste hulp nog een spoedgeval zat te wachten. Voor ons zat er dus niet anders op dan maar een kopje koffie te gaan drinken in de hal. Al met al viel het mee want na een half uurtje werd ik al gebeld dat zij weer aanwezig was. Even wachten in haar ontvangstkamer en daar kwam zij binnenstormen met haar wapperende blonde haren. Hebben ze bij de Gelderse Vallei dan alleen maar aantrekkelijke artsen? Ik weet het niet. Misschien heb ik geluk. Later vroeg ik mij af hoe dat gaat bij de opleiding plastische chirurgie zoiets van: doe jij mijn borsten dan doe ik jouw oogleden? Haha, nee hoor, bij dokter Zandbergen ziet het er wel allemaal puur natuur uit. Afijn, het ging dus over mij en ik mocht mijn borst laten zien. Wat mijzelf betreft vind ik dat als ik er naar kijk zonder bril het er best goed uitziet.. Helaas was er gisteren, op het drielandenpunt, een korst afgevallen en daaronder zit een klein smetplekje. Om geen risico te nemen heb ik jammer genoeg weer een antibioticakuur gekregen. Voor de rest zien de wonden er prima uit. Mooi genezen. De pijntjes vallen wel mee maar het blijft gevoelig vanbinnen zitten natuurlijk ook behoorlijke wonden en die zijn vrij hard en dat geeft vaak wat irritatie maar al met al valt het reuze mee.

Helaas kreeg ik vanmorgen nog een telefoontje dat mijn afspraak met dokter de Roos 2 dagen is uitgesteld. Dit wil zeggen dat ik niet op de 25e maar op de 27e uitslag krijg van de mamaprint die moet bepalen of ik wel of geen chemotherapie moet ondergaan. Nog 8 nachtjes slapen dus. Het blijft spannend.

Ondertussen ben ik weer lekker aan het werk. Vooral in Lelystad. Wel grappig, Adri wil nog steeds niet dat ik er alleen heen ga dus ik heb tegenwoordig een privéchauffeur. Ik hoef maar te zeggen dat ik daar afspraken heb en hij gaat weer mee. Lekker hoor. Ik geniet er wel van. Ook gisteren, het was wel een drukke dag. Eerst naar Arnhem daar moesten we wat spullen ophalen. Toen naar Apeldoorn, naar de Sligro en naar de zaak en vervolgens naar Lelystad. Dan merk je dat het ook goed is als je zelf in de zaak aanwezig bent. Ik zag een man en een vrouw aan een van de tafels zitten met een wijntje en ik knoopte een gesprek aan. Bleek dat ze voor de Rabobank een aantal banen wilde reserveren met bittergarnituur. Ze vroegen wie ik was en ik zei dat ik de partymanager was. Vond dat zelf wel leuk klinken. Na het een en ander te hebben doorgenomen werd het volgende besloten: ontvangst met een glaasje prosecco, zoutjes op de tafels en tijdens het bowlen een etagère met warme en koude hapjes. Is toch beter als een bittergarnituur nietwaar. Ja, dat soort zaken vind ik leuk om te doen.

Gisterenavond kwamen Hans en Margret, onze Zwitserse buren, Lelystad bewonderen en zijn we met z’n vieren heerlijk uit eten geweest. Terug naar huis, ik mocht weer niet rijden, alvast een klein dutje gedaan. Vannacht werd ik hondsberoerd, ik denk dat gisteren toch een beetje teveel van het goede was. Och, vandaag wat rustiger aan en lekker thuis zitten werken aan diverse offertes. Gelukkig blijven die binnenkomen.       Ja, ja het leven gaat door…..

en ik geniet van iedere dag!

 

Vandaag ben ik even geen kanjer

Vandaag had ik een intake afspraak voor het bestralen. Zoals eerder gezegd zou dit in Arnhem plaatsvinden maar blijkbaar had ik het niet goed begrepen en stond ik in Arnhem maar bleek het voorgesprek met de radiotherapeut-oncoloog dr. Haverkort in Ede te zijn. Gelukkig was ik 20 minuten te vroeg dus even “scheuren” naar Ede. 2 Minuten te laat kwam ik in Ede aan. Dr. Haverkort, een mooi blonde vrouw, riep mij al snel naar binnen voor een oriënterend gesprek over de rest van de behandeling. Het oorspronkelijke plan was 20 maal bestralen, 5 maal per week, dus in 4 weken klaar. Helaas komt daar wat bij. De tumor valt onder de categorie 2 ( met 3 categorieën) met een neiging naar 3 en dit houd in dat ik na de 20 bestralingen er nog 6 extra bijkrijg specifiek op het operatiegebied. De eerste bestralingen zijn over de gehele borst, de gehele oksel en een stukje schouder. Helaas houd dit ook in dat de rechter long dit meemaakt en dat de long er uiteindelijk een litteken aan overhoud.  Helaas, ook dat hoort erbij.

Om 16.00 uur werd ik alsnog in Arnhem verwacht voor een ct scan die nodig is voor het behandelplan. Tevens worden de instellingen bepaald hoe je straks tijdens ieder bestraling moet liggen.

20161014_1602171Hier nog vol goede moed, infuus ingebracht, en wachten op de ct scan.

 

Op een harde ondergrond dus met beide armen omhoog in een steun. Dit was in het begin lastig omdat met de armen omhoog het litteken trekt maar na wat heen en weer geschuif vonden we de goede positie en ging ik in de scan. Tijdens de procedure werd er via een infuus contrastvloeistof ingespoten en het was goed dat ik hier op voorbereid werd. Heel mijn lichaam begon te gloeien, vooral de handpalmen en het leek net of ik in mijn broek ging plassen. Gelukkig was dat niet zo. Wel werd ik ineens getroffen door een ontzettend melancholisch gevoel beseffende dat je daar straks 26 keer, half bloot, met je armen omhoog en volkomen willoos ligt en het maar moet ondergaan. Kut! Na afloop werden er 8 stippen getatoeëerd ondanks dat ik altijd heb gezegd geen gaatjes, piercings of tattoos. Ben ik dus de eerst van de familie (tenzij er iemand er stiekem een heeft) Tja, ook daar kwam ik dus ook niet onderuit maar potverdorie zeg dat deed zeer! De eerste op je borstbeen, het leek wel of die er in ging. Nog 7 te gaan. Gelukkig waren die minder erg maar toch nog heel pijnlijk. Ik denk dat dit dieper gaat dan het echte tatoeëren want ik weet dat je daarna een bepaalde tijd je huid niet nat mag maken maar ik mag gelukkig vanavond weer lekker onder de douche.

Op weg naar huis kon ik de traantjes niet binnen houden en ik voel mij nog steeds wat minder maar morgen zal het wel weer beter gaan.

Nee vandaag ben ik geen powervrouw.