Na, voor mijn gevoel lang wachten, werd om 11.30 uur het sein gegeven dat ik mij mocht gaan omkleden. Goed, prachtige blauw operatiehes aan, nog een beetje Chanel op, nog even een beetje oogschaduw, blauw natuurlijk, en als de koningin door de gangen gereden. Bij de deur naar de operatieafdeling afscheid genomen van Adri en ineens vond ik het moeilijk. Maar goed, er was geen weg terug. Binnen werd ik een grote ruimte ingereden waar ik door een schat van een verpleegster werd voorbereid op de operatie. En waar begonnen we mee? Make-up eraf. Jeetje daar had ik nog zo mijn best opgedaan. Och, ik stond (lag) niet voor joker want het blijkt wel vaker voor te komen. Ik kreeg een pak met natte doekjes en het was poetsen geblazen. Daarna infuus, hartbewaking, klem op de vinger en ik weet eigenlijk niet wat nog meer maar ineens hingen er allerlei draden aan mijn lichaam. Om 12.15 werd omgeroepen dat mevrouw Klaare naar de operatiekamer mocht komen. Yes, kamer 8. Dat is in de Chineese numerologie het geluksnummer. Kon niet beter. Operatiekamer 8 was, als je dat kan zeggen, een prachtige kamer. Alles zag er spiksplinternieuw uit en met daglicht. Ik heb helaas al een paar keer een operatiekamer gezien maar nog nooit met daglicht. Hier mocht ik overschuiven op de operatietafel en kreeg meteen een warme deken over mij heen en dat was wel prettig want het was er koel. Weer iedereen een hand gegeven en toen mocht ik links en rechts mijn armen op een beugel leggen en werden deze vastgesnoerd. Sorry voor de gelovigen maar ik voelde mij net Jezus op het kruis maar dan gelukkig zonder spijkers maar met narcose natuurlijk. Na de zoveelste keer de controlevragen, naam, geboortedatum enz. weet ik niet meer wat er gebeurde. Mijn volgende ervaring was dat iemand mij vroeg of ik wakker was. Verhip, het is gebeurd! Het stelt toch eigenlijk niks voor toch? Daarna kreeg ik een waterijsje en even denk je dat ze een vergissing hebben gemaakt maar nee hoor, het hoort erbij en ik moet zeggen dat best smaakte. Tja, en hoe voelde ik me? Zwaar in mijn hoofd natuurlijk. En heb je pijn vroegen ze. Stomme vraag, ja natuurlijk! En wat denk je? Ik kreeg een heerlijke shot morfine, volgens mij de eerste keer van mijn leven. Nu ben ik mijn tijdlijn een beetje kwijt maar volgens mij werd ik om 15.30 uur mijn eigen luxe eenpersoonskamertje ingereden. Al snel was Jacqueline er ook, die had beneden in de hal zitten wachten, toen Adri en even later Eelco en Lizzie. Het was even iets te druk want je wilt dan wakker blijven maar ik was wel heel blij om ze te zien. Jacqueline Eelco en Lizzie zijn toen vrij snel weer weg gegaan. Adri, de lieverd, was niet weg te krijgen. Toen eerst een bisschuitje gegeten en een kopje thee en hoera! Ik ben niet misselijk geworden en dat is een zeer prettige bijkomstigheid. Om 18.00 uur zelfs een warme maaltijd en die smaakte prima. Na het eten mocht gelukkig het infuus, zoutoplossing en antibiotica, eraf en kon ik mijn mooie zijden hes aandoen. Deze ben ik speciaal bij de Bijenkorf in Amsterdam gaan kopen. Toen een beetje opgetut en met Adri beneden een heerlijke cappuccino gaan drinken. (Terwijl ik dit schrijf heb ik mij iPad aanstaan met muziek en nu hoor ik het nummer Beautiful that way van Noa. Het begint met de tekst: Smile without a reason why. Een geweldige tekst en vrolijke muziek. Echt een nummer om te horen als je je down voelt. Niet dat ik het nu nodig heb maar ik hoor dit nummer echt graag)
Inmiddels is Adri ook weggegaan en heb net een heerlijk gesprek gehad met de verpleegster Henriette over van alles en nog wat. Gewoon even een half uurtje beppen. Wie zegt nu dat men geen tijd meer heeft voor de patiënt? Echt wel! Misschien is het dit ziekenhuis maar je voelt je echt gepamperd en dat maakt het allemaal wel wat makkelijker. Zo, het is nu 22.30 uur en dit meisje gaat slapen. Ik wens iedereen die dit vanavond nog leest
Welterusten en morgen gezond weer op.
En een dikke kus voor jullie lieve reacties op deze site, Facebook ,whatsapp, kaartjes, telefoon en bloemen.