Controle bij de plastisch chirurg

Na weer een goede nacht gehad te hebben, en dat sinds zondag zonder medicatie, vanmorgen weer fris wakker. Ik vind het zelf ook ongelooflijk gezien de wond die ik heb. ’s Morgens lijkt het wel of er niks gebeurt is en voel nagenoeg niets. In de loop van de dag wordt het gevoelig en later erg gevoelig maar pijn? Nee. Van 10.00 tot 14.30 uur naar kantoor, ik vind het een prima werkdag. Soms voel ik me zelfs schuldig  maar stiekem geniet ik er ook wel een beetje van.

Om 16.30 uur had ik de afspraak met de plastisch chirurg dokter Zandbergen. Voor het eerst moest ik alleen want Adri was druk met het ophalen en plaatsen van 2 saladebuffetten voor Lelystad en ik vond dat ook niet erg. Voel me steeds zelfverzekerder. Dokter Zandbergen was erg tevreden. Wat ik niet verwacht had was dat ze de hechtpleisters verwijderde. Ik had verwacht dat deze zolang mogelijk moesten blijven zitten. Ik was trouwens wel blij dat ze voor de buitenste wonden hechtpleisters hadden gebruikt en geen hechtingen. Ik moet er niet aan denken dat ze hechtingen had moeten verwijderen. brrr. Het verwijderen was eng en gevoelig maar niet pijnlijk. Hierna kon ik voor het eerst zien wat ze ervan gemaakt had. Tja, wat kan ik daar van zeggen? Vreemd, aan de voorkant zo’n afgeplatte borst met daarin een glad flapje genaaid. Mooi? Nee! Doen we het ermee? Ja hoor, die schoonheidsprijs zal ik toch niet meer winnen. Trouwens, dat heb ik vroeger (heel lang geleden) wel geprobeerd. Ik had mij ingeschreven voor de Miss Holland verkiezing en zat bij de laatste 50. Hier werden 10  meisje gekozen die op tv mochten meedoen aan de finale. Destijds nog wel een behoorlijk spektakel. Helaas was ik niet een van die 10 maar ik was al heel trots dat ik een van die 50 was. Nu doe ik het met uiterlijke verzorging. Dat is heel belangrijk voor mij. Zelfs als wij op een zondag besluiten niet weg te gaan en lekker thuis te blijven dan nog zal ik mij altijd opmaken, leuk aankleden en mijn haar te verzorgen. Want mensen

ALS JE HAAR MAAR GOED ZIT

Zondagmiddag update

Inmiddels is het zondagmorgen geworden en bij deze even een update hoe het mij vergaan is de laatste dagen. Ja, ik schrijf “even” want er is eigenlijk niet zo veel te melden behalve:

HET GAAT GOED

De laatste (en gelukkig enige) nacht in het ziekenhuis verliep redelijk. Om 3.00 uur werd ik klaarwakker en had echt het gevoel dat de narcose was uitgewerkt. Na een tijdje te hebben gelezen mezelf gedwongen toch maar weer te gaan slapen. Om 5.00 uur werd ik wakker van een hevige steek in mijn borst en toen kwamen ineens, als een reusachtige vloedgolf, de emoties over mij heen. Waauw. Ik denk dat het nodig was. Maar goed, ook dat hebben we dan gehad. Ik kreeg weer een paar pillen van een reusachtig lieve verpleegster en heb daarna tot 8.30 uur geslapen. Een kwartiertje later stond de chirurg weer aan mijn bed en ik kreeg toestemming om naar huis te gaan. Adri kwam mij ophalen om 10.00 uur en het was heerlijk om weer naar huis te gaan. Lekker in mijn eigen luie stoel, tv aan en dan vermaak ik mij wel. In de loop van de dag werd de kamer een bloemenstal, jeetje wat een mooie bossen en wat veel! Ook de bezoekjes, kaartjes, telefoontjes en whatsappjes bleven maar komen. Jacqueline en Lizzie kwamen om te koken 20160922_1355041dus ik werd werkelijk door iedereen verwend.

Het slapen in mijn eigen bedje was toch wel het allerlekkerste. Je eigen kussens en zachte dekbed zorgde ervoor dat ik snel in slaap viel. Vrijdag en zaterdag kreeg ik weinig kans van Adri om wat te doen. Hij roept iedere keer, zo en nu is het klaar, ik kan weer gewoon gaan doen maar nee hoor hij blijft lief en zorgzaam.

 

Vanmorgen mocht ik voor het eerst weer douchen en dat was eng en zalig tegelijk. Ik liet voorzichtig over mijn schouder het lauwe water over mijn lichaam lopen en dat voelde heerlijk. O ja, wat de wond betreft. Deze is heel wat groter als ik verwacht had. De chirurg had gezegd dat hij de operatie via de tepel zou uitvoeren en de plastisch chirurg zei dat ze uit de onderkant van de borst een flapje zou halen voor de reconstructie maar: De tepel is weg, daar zit een flapje voor in de plaats maar dan gaat er een wond van de tepel naar de onderkant van mijn borst en ook nog links en rechts onder de borst. Ziet er dus uit als een anker. Ik vraag mij af of ze de borst opengeklapt hebben. Tenminste zo ziet het er uit. Ook  heb ik geen uitwendige hechtingen maar allemaal plakkertjes. Dat houd in dat ik geen hechtingen hoef te laten verwijderen. De plakkertjes moeten er langzamerhand af gaan vallen. Uiteraard mag ik er niet aan trekken maar dat haal ik ook niet in mijn hoofd.  De pijn valt nu reuze mee, ik neem af en toe een paar paracetamollen en daarmee gaat het prima. Het ziet er naar uit dat het een mooie zondagmiddag wordt en ik ga ervan genieten. Ik wens iedereen

Een gezellige zondag. Geniet ervan en waardeer dat je gezond bent.

Mijn volgende afspraken zijn: woensdag 28 september de plastisch chirurg en dinsdag 4 oktober de chirurg.

 

 

Gelukkig, operatie achter de rug.

Na, voor mijn gevoel lang wachten, werd om 11.30 uur het sein gegeven dat ik mij mocht gaan omkleden. Goed, prachtige blauw operatiehes aan, nog een beetje Chanel op, nog even een beetje oogschaduw, blauw natuurlijk, en als de koningin door de gangen gereden. Bij de deur naar de operatieafdeling afscheid genomen van Adri en ineens vond ik het moeilijk. Maar goed, er was geen weg terug. Binnen werd ik een grote ruimte ingereden waar ik door een schat van een verpleegster werd voorbereid op de operatie. En waar begonnen we mee? Make-up eraf. Jeetje daar had ik nog zo mijn best opgedaan. Och, ik stond (lag) niet voor joker want het blijkt wel vaker voor te komen. Ik kreeg een pak met natte doekjes en het was poetsen geblazen. Daarna infuus, hartbewaking, klem op de vinger en ik weet eigenlijk niet wat nog meer maar ineens hingen er allerlei draden aan mijn lichaam. Om 12.15 werd omgeroepen dat mevrouw Klaare naar de operatiekamer mocht komen. Yes, kamer 8. Dat is in de Chineese numerologie het geluksnummer. Kon niet beter. Operatiekamer 8 was, als je dat kan zeggen, een prachtige kamer. Alles zag er spiksplinternieuw uit en met daglicht. Ik heb helaas al een paar keer een operatiekamer gezien maar nog nooit met daglicht. Hier mocht ik overschuiven op de operatietafel en kreeg meteen een warme deken over mij heen en dat was wel prettig want het was er koel. Weer iedereen een hand gegeven en toen mocht ik links en rechts mijn armen op een beugel leggen en werden deze vastgesnoerd. Sorry voor de gelovigen maar ik voelde mij net Jezus op het kruis maar dan gelukkig zonder spijkers maar met narcose natuurlijk. Na de zoveelste keer de controlevragen, naam, geboortedatum enz. weet ik niet meer wat er gebeurde. Mijn volgende ervaring was dat iemand mij vroeg of ik wakker was. Verhip, het is gebeurd! Het stelt toch eigenlijk niks voor toch? Daarna kreeg ik een waterijsje en even denk je dat ze een vergissing hebben gemaakt maar nee hoor, het hoort erbij en ik moet zeggen dat best smaakte. Tja, en hoe voelde ik me? Zwaar in mijn hoofd natuurlijk. En heb je pijn vroegen ze. Stomme vraag, ja natuurlijk! En wat denk je? Ik kreeg een heerlijke shot morfine, volgens mij de eerste keer van mijn leven.  Nu ben ik mijn tijdlijn een beetje kwijt maar volgens mij werd ik om 15.30 uur mijn eigen luxe eenpersoonskamertje ingereden. Al snel was Jacqueline er ook, die had beneden in de hal zitten wachten, toen Adri en even later Eelco en Lizzie. Het was even iets te druk want je wilt dan wakker blijven maar ik was wel heel blij om ze te zien. Jacqueline Eelco en Lizzie zijn toen vrij snel weer weg gegaan. Adri, de lieverd, was niet weg te krijgen. Toen eerst een bisschuitje gegeten en een kopje thee en hoera! Ik ben niet misselijk geworden en dat is een zeer prettige bijkomstigheid. Om 18.00 uur zelfs een warme maaltijd en die smaakte prima.  Na het eten mocht gelukkig het infuus, zoutoplossing en antibiotica, eraf en kon ik mijn mooie zijden hes aandoen. Deze ben ik speciaal bij de Bijenkorf in Amsterdam gaan kopen. Toen een beetje opgetut en met Adri beneden een heerlijke cappuccino gaan drinken. (Terwijl ik dit schrijf heb ik mij iPad aanstaan met muziek en nu hoor ik het nummer Beautiful that way van Noa. Het begint met de tekst: Smile without a reason why. Een geweldige tekst en vrolijke muziek. Echt een nummer om te horen als je je down voelt. Niet dat ik het nu nodig heb maar ik hoor dit nummer echt graag)

Inmiddels is Adri ook weggegaan en heb net een heerlijk gesprek gehad met de verpleegster Henriette over van alles en nog wat. Gewoon even een half uurtje beppen. Wie zegt nu dat men geen tijd meer heeft voor de patiënt? Echt wel! Misschien is het dit ziekenhuis maar je voelt je echt gepamperd en dat maakt het allemaal wel wat makkelijker. Zo, het is nu 22.30 uur en dit meisje gaat slapen. Ik wens iedereen die dit vanavond nog leest

Welterusten en morgen gezond weer op.

En een dikke kus voor jullie lieve reacties op deze site, Facebook ,whatsapp, kaartjes, telefoon en bloemen.

Het gaat eindelijk gebeuren.

20160921_08022214744444405251599026202

Vanmorgen om 7.30 uur in het ziekenhuis gemeld. Ik moest nuchter zijn dus heb me gisterenavond in moeten houden haha. Heb afgelopen nacht prima geslapen.  Ik verbaas mezelf keer op keer.  Ik zit nu in mijn 1 persoons kamer te wachten. Adri houdt me gezelschap. Net naar de röntgen geweest waar ze in beide rotzakken een draad met weerhaakjes hebben geplaatst. Alleen de verdoving deed zeer. Nu voel ik mij net zo’n vis die 2 maal aan de haak is geslagen want uit mijn oksel en uit mijn borst komt een lange metalen draad. Ze hebben ze goed vastgeplakt gelukkig. Net kwam de plastisch chirurg nog langs om alles af te tekenen. Werkelijk, ik zie er nu echt niet uit. Draadjes, tekeningen… tjongejonge. Gelukkig is het operatiehemd lang dit keer. Zie bovenstaande foto en om te zorgen dat ik er enigszins goed uit zie heb ik me lekker opgemaakt, straks nog even deo onder de andere oksel en even lekkere bodylotion op. Ja, je weet toch nooit wie je allemaal tegenkomt in de operatiekamer. Toch?

Nog even..

Langzamerhand begint het mij wat te lang te duren. Ik voel me nog steeds goed maar toch een beetje minder sterk. Soms krijg ik gewoon zin om te janken en het volgende moment is dat weer over. Of zijn het de hormonen? Het gezwel is hormoongevoelig en kan het soms zijn dat die zorgt voor mijn stemmingswisselingen?  Ik voel mij soms een puber, Jantje lacht, Jantje huilt..  Het kan ook zijn dat ik nog steeds razend druk ben met de offertes en feesten van Lelystad. Afgelopen zaterdag onze eerste huwelijksvoltrekking in de zaal gehad. Ik was erg benieuwd hoe dit ging lopen en hoe men de opstelling van stoelen had gemaakt in de zaal. Allereerst zag het er perfect uit en de bode en ambtenaar van de gemeente Lelystad kwamen keurig op tijd en zagen er beide prachtig uit een hele mooie toga (of noem je dat anders?). Het kon niet mis gaan en dat ging het ook niet.

Vanmorgen eerst naar kantoor, er waren nog een paar offertes af te werken en om 12.00 uur werd ik door Adri opgehaald om naar Lelystad te gaan waar ik om 13.00 uur een afspraak had voor een groot korenfestival en om 14.00 uur een afspraak met een stelletje die in december in onze zaak wil trouwen en feest vieren.  Beide gesprekken, uiteraard, goed verlopen. Morgen de bevestiging van het korenfestival eruit en de offerte van de bruiloft. Ook moet ik nog de bevestiging van een bedrijfsfeest van 180 man in december uitwerken en een bedrijfsfeest van 300 man. Deze was al besproken en maar voor de zekerheid toch nog maar even alles doorgenomen en ook morgen bevestigd.

Gelukkig hoefde ik vanavond niet te koken want Adri nam mij (alweer) mee uit eten.

Nog een dagje, en twee nachtjes dan gaat het eindelijk gebeuren. Ik zal blij zijn als eerst de operatie achter de rug is.